kalendarium wystaw – Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego

31 stycznia godz. 17.00, odbędzie się finisaż ekspozycji, w trakcie którego planowane jest oprowadzanie kuratorskie. Wszystkich miłośników twórczości Agnieszki Żmudy zachęcamy do nabycia katalogu wystawy. 

Agnieszka Żmuda kształciła się malarsko w pracowni prof. Danuty Makowskiej podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, które ukończyła z wyróżnieniem z tytułem magistra sztuki w 2001 roku. Pochodzi z Łodzi, a od 2003 roku mieszka i tworzy w Białymstoku. W swojej twórczości eksploruje tematykę krajobrazów i martwej natury, które czasem przenikają się, tworząc poetycki i surrealistyczny klimat. Jednak nie tematyka, a kolor i kompozycja są główną osią poszukiwań drogi artystycznej. Jej zróżnicowane, pełne eksperymentów malarstwo przemieszcza się od realistycznych prac do coraz bardziej abstrakcyjnych i ekspresjonistycznych kompozycji, ukazując świadomy rozwój i świeżość wyrazu.

Fotorelacja z wernisażu wystawy

fot. M. Mickiewicz


Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku, ul. Świętojańska 17

Wystawa prezentuje cykl miniaturowych rzeźb, płaskorzeźb i odlewów z brązu połączonych ze starym konstrukcyjnym drewnem. Tematem ekspozycji jest figura kobiety, świętej, uduchowionej, zamkniętej w architekturze inspirowanej średniowiecznymi iluminacjami. 

Autorka prac – Patrycia Meunier, to francuska rzeźbiarka, która na stałe osiedliła się w Polsce. W oddalonej od ludzi chatce na Podlasiu stworzyła pracownię, w której powstają wyjątkowe rzeźbiarskie dzieła. Niezwykła przyroda okolicy w której mieszka, wschody i zachody słońca, cisza i zadumanie, wyzwoliły w niej również poetycką duszę. Artystka wydała tomik własnej poezji, który stał się inspiracją do powstania rzeźb. Ekspozycja przedstawia uwiecznione w pozycji zadumy kobiety, które swoją stylizacją akcentują wymiar uniwersalny, wplatający je symbolicznie w dowolną epokę.

Kurator: Beata Janowicz

Czas ekspozycji: 13 lipca – 30 września 2023


DYPLOMY 2023
WYSTAWA PRAC DYPLOMOWYCH UCZNIÓW PAŃSTWOWEGO LICEUM SZTUK PLASTYCZNYCH IM. ARTURA GROTTGERA W SUPRAŚLU

Wernisaż wystawy odbył się 27 kwietnia 2023 r. w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku.
Wystawa czynna do 31 maja 2023 r.

Wyjątkowo w tym roku prezentowane będą dwie specjalizacje: Tkanina Artystyczna i Realizacje Intermedialne. W ramach realizacji tkaniny artystycznej przedstawione zostaną prace wykonane w różnorodnych technikach takich jak: tradycyjne własno ręcznie tkane gobeliny za pomocą splotów takich jak brosz, kilim, sejpak; barwione tkaniny techniką batiku; krawiectwo i tkaniny eksperymentalne. Niektóre prace będą również ukazywać wykorzystanie tkaniny w sposób użytkowy. W realizacjach przewija się tematyka roślinna, nawiązująca do przyrody, motywy abstrakcyjne, a także prace przedstawiające postać ludzką.


ZAWARTOŚĆ WNĘTRZA
Wystawa problemowa
Instytutu Sztuki WA PB

Wernisaż wystawy odbył się 3 marca 2023 r.
Wystawa była eksponowana do 19 kwietnia 2023 r. 

Wystawa została zaplanowana jako próba artystycznej odpowiedzi na pytania o to, jak zmienia się definicja przestrzeni w zależności od twórcy i jego spojrzenia. Artyści Instytutu Sztuki Wydziału Architektury PB przy użyciu różnorodnych środków wyrazu postarają się przybliżyć pojęcie przestrzeni i odpowiedzieć na pytanie – co ją tworzy? Skupiając się na różnych jego aspektach, przeprowadzą swego rodzaju studium wnętrza, jako przestrzeni posiadającej swoje znaczenia. Znaczenia, o których randze stanowi jej zawartość.

Wystawa stanowić będzie przegląd wypowiedzi artystycznej, projektowej, designerskiej dotyczącej zagadnienia wnętrza. Jednym z celów jest możliwie najszersze ujęcie myśli przewodniej, w jak najbardziej szerokim kontekście formuł wyrazowych. Ukazanie różnorodności form wypowiedzi artystycznej w aktywności pracowników Instytutu Sztuki Wydziału Architektury PB. Dodatkowym celem tego projektu wystawienniczego jest otwarcie nowych pól przedmiotowych i podmiotowych analiz.

Fotorelacja z wernisażu ekspozycji

kuratorki wystawy:
Anna Sidorczuk, Beata Janowicz

Współorganizator 

Patronat honorowy
Rektor Politechniki Białostockiej
dr hab. inż. Marta Kosior-Kazberuk, prof. PB

Wojewoda Podlaski
Bohdan Paszkowski

Marszałek Województwa Podlaskiego
dr Artur Kosicki

Patronat medialny: 

 

2022

W kręgu życia

wystawa będzie eksponowana do 14 lutego 2023 r. w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego
finisaż wystawy odbędzie się 10 lutego 2023 r., o godz. 16.00 

Michał Jackowski to jeden z najbardziej znanych i utalentowanych rzeźbiarzy współczesnego pokolenia artystów, urodzony w 1978r w Białymstoku. Po uzyskaniu dyplomu magistra sztuki w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie od ponad 20 lat tworzy w swojej białostockiej pracowni niezwykłe dzieła artystyczne. Rzeźbiarz realizuje nie tylko małe formy rzeźbiarskie, ale również wnętrza sakralne i projekty urbanistyczne.

Artystę wyróżniają monumentalne prace tworzone w marmurze kararyjskim i brązie. Obecnie Michał Jackowski ma na koncie ponad 150 realizacji przestrzennych oraz prac konserwacyjnych na terenie Polski, Ukrainy, Turcji i Austrii. W swoich dziełach podejmuje tematykę związaną z człowiekiem oraz jego relacjami z naturą. Jak sam podkreśla, poprzez rzeźbę kształtuje nie tylko materiał plastyczny, ale samego siebie i otaczającą go rzeczywistość. Zainteresowania artysty oscylują wokół człowieka i jego relacji społecznych w których ulokowana jest historia naszej cywilizacji. Rzeźbiarz tworzy postaci jako symbole naszych ludzkich osobowości w oparciu o starą mitologię, która  pozostaje aktualna również w obecnych czasach. Rozmiary jego rzeźb, sięgające nawet 5 metrów wysokości, to nie tylko wyzwanie, ale i wielkie marzenie wielu artystów.

Ekspozycję tworzyć będzie seria prac powstałych z inspiracji stanów i relacji życia artysty, z ukochaną żoną. Cykl prac narodził się z wielkiej miłości do życia i żony gdzie mężczyzna i kobieta tworzą ciało i symbol koła jako uniwersalną opowieść o pięknie i cudownej relacji. Prace poruszają sferę wzajemnego dawania sobie przestrzeni, wspólnoty duchowej po rozdarcie, namiętności i oczekiwania wobec siebie, od cudu współtworzenia nowego życia po powidoki szczęśliwych chwil zamkniętych w małżeńskiej obrączce symbolu trwającej obietnicy. Unikatowe prace artysty pierwszy raz ujrzą światło dzienne w jego rodzinnym mieście Białymstoku Jest to zamierzone działanie rzeźbiarza, który bardzo emocjonalnie podchodzi do stworzonych w cyklu życia dzieł. Tworzył je intymnie niejako obok głównego nurtu swojej twórczości z przekonaniem że ukazane zostaną najbliższym z  przesłaniem kontemplacji życia i miłości.

Wystawa przedstawi cykl  niezwykle okazałych dużych rzeźb wykonanych z marmuru kararyjskiego  i brązu, które wzbogacą wnętrza muzealne. Duża plenerowa praca artysty wkomponowana będzie w strefę ogrodu na terenie posesji otaczającej budynek muzeum. Integralną częścią wystawy będą  rysunki artysty i  szkice rzeźbiarskie, które były początkiem dla końcowych kompozycji, oraz fotografie ukazujące warsztat pracy artysty.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury Dziedzictwa i Narodowego

Zadanie: Realizacja wystawy „W kręgu życia”


Kształt piękna
STAN WYS | RZEŹBA

Wystawa „Kształt piękna” w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego poświęcona twórczości Stanisława Wysockiego zaliczanego do najważniejszych czynnych twórczo, współczesnych polskich artystów – rzeźbiarzy. Jego dzieła, wykonane w brązie, ukazują postacie ludzkie, przeważnie kobiece, sprowadzone do uproszczonych, geometrycznych kształtów. Są to zarówno prace kameralne, jak i monumentalne stworzone z myślą o eksponowaniu ich w przestrzeni publicznej.

Stanisław Wysocki – ur. 1949 r. w Ełku. W latach 1978-1980 studiował w poznańskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1980 r. rozpoczął praktykę w renomowanej odlewni rzeźb Hermann Noack Bildgiesserei w Berlinie Zachodnim. Poznał tam osobiście wybitnego rzeźbiarza Henry’ego Moore’a. Współpraca przy wykonywaniu rzeźb słynnego Anglika zaowocowała pobytem w pracowniach Moore’a w Perry Green i wywarła duży wpływ na dalszą twórczość Wysockiego. W trakcie praktyki rozpoczął studia w Hochschule der Künste w Berlinie. W 1986 r. powrócił do Wrocławia. W 1990 r. wraz z grupą wrocławskich artystów wystawił swoje prace w Cannden Art Center w Londynie. Pierwszą samodzielną wystawę zrobił w roku 1991 we wrocławskiej „Desie”. Jego pracami zainteresowały się wówczas prestiżowe, skandynawskie galerie. Od tego czasu jego rzeźby znane są w całej Europie i za oceanem, można je też podziwiać na najsłynniejszym liniowcu świata RMS Queen Mary 2.

Patronat medialny


DYPLOMY 2022

WYSTAWA PRAC DYPLOMOWYCH UCZNIÓW PAŃSTWOWEGO LICEUM SZTUK PLASTYCZNYCH IM. ARTURA GROTTGERA W SUPRAŚLU

Wystawa czynna od 23 kwietnia do 29 maja 2022 r.

Tegoroczne prace dyplomowe ukazują odmienne emocje każdego z uczniów, ich różne myślenie o formie, technice, indywidualne podejście do tematu, materii i sposobu jej przekształcania i wykorzystania.

Uczniowie, poszukując środków do własnych wypowiedzi stworzyli oryginalne, ciekawe, wyjątkowe propozycje.

PRACOWNIA TECHNIK DRUKU ARTYSTYCZNEGO:

Obok serii kolorowych miniatur widoków Białegostoku zobaczymy achromatyczne, pełne tajemnicy portrety zielarek – szeptuch. Wielkoformatowe druki różnych stanów emocjonalnych zestawione będą z fantastycznie ilustrowanymi książkami o Podlasiu: „Bestiariuszem” napisanym w formie pamiętnika i „Zielnikiem” opisującym najważniejsze zioła wykorzystywane przez nasze babki. Duże formaty grafik wykonanych w linorycie przedstawiają starodawne obrzędy w stylistyce rycin ludowych, oraz współcześnie ujęte formy architektoniczne.

TECHNIKI RZEŹBIARSKIE:

 Zaprezentujemy prace inspirowane naszym regionem, odnoszące się w szczególności do przyrody- „zielnik podlaski” przedstawiony w formie księgi z rzeźbionymi w drewnie i glinie wizerunkami roślin, czy ceramiczne, kolorowo szkliwione żaby w mocno powiększonej skali, osadzone na naturalnej drewnianej kłodzie.

Powstały też prace inspirowane twórczością Andy Warchola- ceramiczne mozaikowe portrety  czy  wielkoformatowa twarz-maska wyklejana z tektury, będąca odniesieniem do przedstawień Igora Mitoraja. Ceramiczna budowla  sugerująca apokalipsę inspirowana była filmem „Katedra” Tomasza Bagińskiego

„Materia” jako jeden z tegorocznych tematów zainspirowała do powstania rzeźby postaci plecionej z drutu w połączeniu z miękkimi, zszywanymi elementami delikatnej tkaniny.

TKANINA ARTYSTYCZNA:

Zaprezentujemy prace wykonane w technikach tradycyjnych takich jak kilim, dywan wiązany, brosz i sumak. Będą to : kilim przedstawiający syntezę podlaskiej łąki w spokojnej, ciepłej kolorystyce, także ukazana wrażeniowo katedra gotycka oraz przedstawienie wieczornego nieba z zachodzącym słońcem, wielkoformatowe i wieloelementowe trzy tryptyki powstały w technice batiku. Cztery portrety ludzi z egzotycznej wyspy- to eksperymentalny haft na podobraziu. Miękka rzeźba przedstawiająca dwa żurawie naturalnej wielkości to inspiracja naszym regionem.

REALIZACJE INTERMEDIALNE:

Interesujące i aktualne tematy lokalne stanowiły punkt wyjścia przy pracach nad dokumentami filmowymi. Problem Fast Fashion stał się punktem wyjścia do cyklu fotografii modowej i projektów graficznych inspirowanych okładkami magazynu Vogue. Dzieła filmowe Krzysztofa Kieślowskiego i twórczość projektowa Andrzeja Pągowskiego zainspirowały do powstania nowej serii plakatów filmowych z wykorzystaniem fotografii, grafiki projektowej oraz multimediów na potrzeby ,,plakatów animowanych”. Ręczna koloryzacja zdjęć inspirowana twórczością Jana Saudka to kolejny przykład ciekawych poszukiwań formalnych w obszarze fotografii. Modułowa instalacja z wykorzystaniem szklanych szalek i obiektów wykonanych w technice fotomontaży to nowy artystyczny wkład w naukę Lepidopterologii. Rodzima literatura otrzymała ciekawe oprawy wizualne w technice digital painting w formie multimedialnej i poligraficznej.

6 owadów ukazanych na szarym tle. Każdy otoczony jest srebrnym pierścieniem.
Aleksandra Aleksiejew / „Motyle”/ fotokolaż / Realizacje intermedialne


Jestem wielbicielem wszystkiego, co piękne…Kolekcjonerska pasja Alfonsa Karnego

Wystawa eksponowana od 26 listopada do 31 marca 2022 w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku przy ul. Świętojańskiej 17. 

Kuratorzy wystawy: Beata Janowicz, Cezary Szymaniuk

Zdjęcie czarno-białe. Na pierwszym planie trzymający się za głowę starszy mężczyzna. Otoczony jest rzeźbami przedstawiającymi głowy.
Alfons Karny w pracowni przy ul. Wiejskiej w Warszawie, fot. Krzysztof Gierałtowski

W tym roku wypada 120. rocznica urodzin Alfonsa Karnego. Jest to doskonała okazja do przypomnienia sylwetki białostockiego rzeźbiarza i jego nieznanej pasji kolekcjonerstwa. Alfons Karny w jednym z wywiadów powiedział: Jestem wielbicielem wszystkiego, co piękne, lecz przede wszystkim gorącym entuzjastą i zbieraczem dzieł sztuki oraz książek.
Rzeźbiarz gromadził dzieła sztuki przez całe życie. Nie ograniczał się do wybranych dziedzin sztuk plastycznych. Zbierał wszystko: monety, medale, grafikę, malarstwo, ceramikę, rzeźby i książki. Zafascynowany wielkimi postaciami kolekcjonował ich podobizny na monetach, medalach, medalionach i płaskorzeźbach.

Poznając znajdujące się na co dzień w magazynach i na wystawie stałej zabytki, zobaczymy w artyście człowieka z ogromną pasją, którego wiodła przez życie miłość do sztuki.

Fotorelacja z wernisażu wystawy

2021 

DON KICHOT JÓZEFA WILKONIA W BIAŁYMSTOKU

Wystawa prezentowa od 30 lipca do 6 października 2021 r. w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku

Wystawa dzieł Józefa Wilkonia w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku jest ekspozycją niezwykle ważną. Oto w dominium jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy XX wieku, Alfonsa Karnego, prezentowany będzie dorobek artystyczny Józefa Wilkonia, twórcy nam współczesnego. Ci dwaj rzeźbiarze, mimo różnicy pokoleń i doświadczeń płynących z uwarunkowań społecznych, podobnie docenili humanistyczny wymiar sztuki. Troska o prawdę, piękno, szacunek do otaczającego świata to cechy, które łączą tych wybitnych twórców. Forma inspirowana istotą tematu, zredukowana, pozbawiona zbędnej dekoracyjności, zrealizowana w materiale, który doskonale znali, sprawia, że ich artystyczny dorobek jest czytelny niezależnie od miejsca, gdzie jest eksponowany. Trudno przecenić twórczość tych artystów, która mimo różnorodności kulturowej widza pokonuje bariery ludzkich uprzedzeń, wzbudza radość i odsłania piękno natury.

Józef Wilkoń to artysta wszechstronnie utalentowany. Rzeźbiarz, ilustrator książek, malarz, autor scenografii. Tytuł wystawy „Don Kichot Józefa Wilkonia w Białymstoku” zapowiada literackie inspiracje artysty. Dzieło Cervantesa zyskało bogatą interpretację w kilku pokoleniach odbiorców, osiągając wymiar zjawiska społecznego. Józef Wilkoń z okazji czterechsetnej rocznicy śmierci autora, w latach 2015–2016, stworzył nową, niezwykle bogatą kolekcję ilustracji. Punktem odniesienia dla ponad stu malarskich komentarzy był obraz olejny zatytułowany „Don Kichote i Sanczo Pansa” z 1956 roku. Tworząc ilustracje do Don Kichota, Wilkoń zrealizował swoje życiowe marzenie. Zaprojektowana przez niego książka to wybitne osiągnięcie artystyczne, które zyskało uznanie władz Hiszpanii. Uzupełnia ją niewielka część zachowanych prac, która powstała w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego stulecia. W kolekcji ponad 100 ilustracji znajdują się tytuły: „Pojedynek z Lwem” czy „Walka z wiatrakiem”, wyrażające działania skazane na niepowodzenie. Wilkoń splata realizm z baśniowością, przedstawia świat, który postrzega sercem i tworzy formę zawierającą myśl najdelikatniejszą. W niej widz może odszukać własne doświadczenia, marzenia i rzeczywistość. Artysta dał temu wyraz w cyklu plakatów przedstawiających zwierzęta przyjazne, pojednane w swojej różnorodności i pragnące szacunku. Tak jak Karny był mistrzem tworzenia psychologicznych portretów sławnych ludzi w granicie, brązie i marmurze, tak Wilkoń operując zwykle podręcznymi narzędziami i materiałem, wydaje się mniej szlachetnym, drewnem, uzyskał efekt równie doskonały. Dziełem towarzyszącym prezentacji 30 ilustracji do Don Kichota będzie rzeźba podwójna zatytułowana tak samo jak historyczny już obraz z 1956 roku: „Don Kichot i Sancho Pansa”.

In trinum perfectum to Cervantes, Don Kichot i Wilkoń – przesłanie i zapowiedź zwycięstwa prawdy nad kłamstwem. To synonim tryumfu dobra przywracającego godność ludziom i otaczającej nas naturze w sytuacji, gdy podejmowane próby walki ze złem określane są jako walka z wiatrakami.

Kuratorzy wystawy:
Ryszard Saciuk, Blanka Wyszyńska-Walczak

 

Organizatorzy:

 Kolorowe logo Muzeum Podlaskiego w Białymstoku

Patronat medialny:

 


DYPLOMY 2020/2021

WYSTAWA PRAC DYPLOMOWYCH UCZNIÓW PAŃSTWOWEGO LICEUM SZTUK PLASTYCZNYCH
IM. ARTURA GROTTGERA W SUPRAŚLU

Wystawa prezentowana od 13 maja do 11 lipca 2021 r. w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku.

DYPLOMY 2020/2021 są drugą edycją powstałą w trudnych warunkach pandemii. Pomimo niedogodności obecnego czasu powstały prace zróżnicowane plastycznie, technicznie i technologicznie, reprezentujące cztery specjalizacje: tkaninę artystyczną, techniki druku artystycznego, techniki rzeźbiarskie i realizacje intermedialne. Tematy tegorocznych prac dyplomowych to: MASKA, INSPIRACJA REGIONEM I INSPIRACJA ARTYSTĄ.

Uzupełnieniem wystawy są aneksy z rysunku i malarstwa – pejzaże, portrety, kolaże rysunkowe, poliptyk malarski.


2020                 

Plenerowa rzeźba w drewnie – Hajnówka 2020 

Wystawa dla publiczności czynna od 17 października 2020 r. do 31 marca 2021 r. w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego.

W sobotę 17 października 2020 r. o godz. 11.00 zapraszamy na kuratorskie oprowadzanie przez artystę rzeźbiarza Stanisława Ostaszewskiego, komisarza Pleneru . Ilość miejsc ograniczona do 20 osób. Obowiązuje bilet wstępu. Prosimy o wcześniejsze zapisy pod nr telefonu: 509 336 862 .

Wystawę zatytułowaną ,,Plenerowa rzeźba w drewnie – Hajnówka 2020’’, prezentowaną w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku, tworzą dzieła, które w sierpniu 2020 r. powstały w unikalnym i jedynym środowisku współczesnej Europy – w Puszczy Białowieskiej.  Wcześniejsze prace, z kolejnych plenerów z lat: 2017, 2018 i 2019 są również prezentowane na tej wystawie i przypominają rzeźbiarzy i ich dzieła, których inspiracją i artystycznym wyzwaniem był „dialog” z puszczą.

W minionym tysiącleciu Puszcza Białowieska miała wielu znakomitych, ale i mniej życzliwych gości. Jedni oceniali ją miarą korzyści płynących z wyrębu cennych gatunków drzew i polowań, które faktycznie były rabunkiem i okrutną rozrywka rosyjskich cesarzy i okupantów. Inni zaś należeli do grona jej wiernych przyjaciół. Byli to wybitni jej znawcy, uczeni, artyści, malarze, poeci i muzycy. Warto przypomnieć „Wycieczki do Białowieży” Zygmunta Glogera, wizyty Henryka Sienkiewicza i Elizy Orzeszkowej, „Trzy Dęby” Leona Wyczółkowskiego, muzyczną „Tekę Białowieską” Feliksa Nowowiejskiego, „Dąb rażony piorunem” i „Puszczańską Ikonę” znanego białostockiego malarza Antoniego Szymaniuka.

Puszcza Białowieska jest naszym skarbem narodowym, z królewskimi dębami, wspomnieniem świetności Rzeczypospolitej, ale ponad wszystko jest własnością całej ludzkości. Jak trafne są słowa polskiego pisarza Stefana Żeromskiego, który podkreślił, że „Puszcza jest niczyja, nie moja, nie twoja, ani nie nasza, jeno Boża „święta”. Podobnym szacunkiem darzył to miejsce laureat Nagrody Nobla – Czesław Miłosz.

Na przekór historii Puszcz Białowieska nadal zachwyca swoim pięknem i harmonią, może być miejscem refleksji każdego z nas, a twórcom sztuki magiczną inspiracją.

Ryszard Saciuk

KRZYSZTOF GIERAŁTOWSKI. PISARZE

Wystawa eksponowana od 7 lutego do 30 września 2020 r.                           

Artysta fotografik Krzysztof Gierałtowski, autor wystawy” Pisarze”, jest twórcą niezależnym. Jego „portrety subiektywne” przedstawiają twórców polskiej kultury, nauki i ludzi polityki. W 1970 r. sfotografował wybitnego matematyka Dionizego Steinhausa i tak powstało pierwsze dzieło, które Artysta określił, jako portret profesjonalny.

Wystawę „Pisarze” tworzą fotografie będące zapisem spotkań fotografika z wybitnymi przedstawicielami środowiska literatów. Wśród nich można zobaczyć zdjęcia przedstawiające: Jarosława Iwaszkiewicza, Stanisława Tyma, Melchiora Wańkowicza, Sławomira Mrożka, Tadeusza Różewicza, Leopolda Tyrmanda, Gustawa Herlinga Grudzińskiego, Zbigniewa Herberta, Wisławy Szymborskiej i Czesława Miłosza. Artysta podobnie jak Alfons Karny, nie portretował osób, które nie cieszyły się jego uznaniem. Tworząc „portrety subiektywne”, uwzględniając specyfikę swojego warsztatu, udało mu się zbudować portret psychologiczny i wydobyć prawdę o portretowanej osobie zawartą w rysach, mimice i spojrzeniu.

Krzysztof Gierałtowski należy do najwybitniejszy polskich fotografików. Kolekcje swoich dzieł prezentował na ekspozycjach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w San Francisco, Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Paryżu, Muzeum Sztuki i Rzemiosła w Hamburgu oraz Museum Ludwig w Kolonii.   

                                                                                                                                                                                                                                                                                       Ryszard Saciuk, komisarz wystawy                       


AKT WOLI 

Wystawa prac absolwentów i studentów Pracowni Rzeźby prof. Adama Myjaka z Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Wystawa eksponowana od 16 listopada do 24 września 2020 r. 


Wystawa prezentuje wybrane prace powstałe w Pracowni w ostatnich latach. W dużej mierze są to rzeźby dyplomowe będące uwieńczeniem kształcenia podczas studiów magisterskich i licencjackich na Wydziale Rzeźby w Pracowni prowadzonej przez wybitnego i cieszącego się ogromnym uznaniem artystę, Profesora Adama Myjaka, rzeźbiarza, pedagoga i wieloletniego Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pokazywane są dzieła młodych artystów, jednak już ze znaczącymi osiągnięciami i pewnie poruszającymi się w fascynującym świecie sztuki, w którym z powodzeniem wyrażają się poprzez rzeźbę. Droga, którą wybrali, jest niezwykle trudna i aby móc nią podążać potrzeba nie tylko talentu i pasji, ale również wielkiej siły, determinacji i przekonania, że to, co pokochali w życiu i czemu pragną się poświęcić ma, ogromną wartość i sens.


BOTANARIUM

Wystawa prac Tadeusza Nieściera.

Ekspozycja eksponowana od 3 stycznia  do 2 lutego 2020 r.

Główna idea malarskich prac Tadeusza Nieściera wywodzi się z wnikliwej obserwacji natury. To z podziwu, fascynacji i analizy realnej rzeczywistości biorą się te wręcz abstrakcyjne obrazy. Obserwacje swoje zapisuje on w formie tradycyjnych szkiców rysunkowych i malarskich, ale też i fotografuje. Prace fotograficzne nie są jednak inspiracjami wprost. W malarskich kompozycjach niczym w kolażach mieszają się fragmenty z różnych ujęć fotograficznych odwzorowane w dowolnej skali z filtracją barwną ignorującą naturalne harmonie. Innymi słowy natura jest tu tworzywem, z którego powstaje nowa rzeczywistość – nowy świat, w którym jedynie wyobraźnia autora ustala zasady kreacji. Fotografie są w projekcie Botanarium równie ważne jak malarstwo. Nie są obiektywnym zapisem natury, są również kreacją. Fotografowane przez artystę fragmenty roślin, kwiatów i struktur nabierają nowych znaczeń. Kwiaty stają się tancerzami, postaciami ludzkimi i wydają się tak samo ważne jak ludzie. Obumierające niewielkie fragmenty roślin raz obrazują strukturę całego wszechświata, a kiedy indziej zdają się odzwierciedlać ludzkie emocje. Malarstwo jest więc tu medium służącym do pokazania absolutnej jedności człowieka i natury. Wydaje się, że obecnie ludzie o tym zapomnieli.


2019

AKT WOLI 

Wystawa prac absolwentów i studentów Pracowni Rzeźby prof. Adama Myjaka z Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Wystawa eksponowana od 16 listopada do 31 grudnia 2019 r.

Wystawa prezentuje wybrane prace powstałe w Pracowni w ostatnich latach. W dużej mierze są to rzeźby dyplomowe będące uwieńczeniem kształcenia podczas studiów magisterskich i licencjackich na Wydziale Rzeźby w Pracowni prowadzonej przez wybitnego i cieszącego się ogromnym uznaniem artystę, Profesora Adama Myjaka, rzeźbiarza, pedagoga i wieloletniego Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pokazywane są dzieła młodych artystów, jednak już ze znaczącymi osiągnięciami i pewnie poruszającymi się w fascynującym świecie sztuki, w którym z powodzeniem wyrażają się poprzez rzeźbę. Droga, którą wybrali, jest niezwykle trudna i aby móc nią podążać potrzeba nie tylko talentu i pasji, ale również wielkiej siły, determinacji i przekonania, że to, co pokochali w życiu i czemu pragną się poświęcić ma, ogromną wartość i sens.


MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL FOTOGRAFII

BIAŁYSTOK INTERPHOTO – EDYCJA 2019

 ZOFIA KULIK Obraz jako część całości

Wystawa eksponowana od 28 września do 27 października 2019 r.

BIAŁYSTOK INTERPHOTO – EDYCJA 2019 – OPIS FESTIWALU

Od wielu lat tworzę fotograficzne Archiwum Wizeunków.
W moich fotokolażach użyta jest tylko ich niewielka część.

W złożonych kompozycjach pojedyncze fotografie gubią swoją fotograficzną ‘tożsamość’, są podporządkowane zewnętrznemu układowi większej całości. Ten układ to sieć relacji między obrazami różnych kategorii, tematów, sposobów ich wytworzenia i różnej skali.

Na wystawie pokażę obok złożonych CAŁOŚCI kompozycyjnych także ‘cząstki’ fotograficzne, z których te kompozycje się składają.

Kiedy opowiadam o swoich fotokolażach, często muszę prostować, że moje prace nie składają się z setek różnych obrazów. Choć takie wrażenie odnoszą widzowie. Na wystawie można zobaczyć, jak niewielka ilość wizerunków może niekiedy utworzyć złożoną kompozycję. Natomiast wrażenie wielości spowodowane jest wielokrotnością naświetleń poszczególnych negatywów.

Moje fotokolaże nie powstają przy pomocy nożyczek i kleju, jak to było w tradycyjnych kolażach, ani przy pomocy programów komputerowych. Powstają w tradycyjnej analogowej ciemni przy użyciu szablonów i światła z powiększalnika.

W kompozycji ważny jest rygor ogólnego planu. Ważny jest wybór i wyskalowanie poszczególnych obrazków, aby relacje między nimi tworzyły pewne napięcia, czy to na zasadzie kontrastu, czy rytmicznego wzmocnienia. To wszystko wraz z tytułem pracy służy mojej wypowiedzi artystycznej na współczesne tematy zakorzenione w historii.

Zofia Kulik

Urodziła się w 1947 roku we Wrocławiu. Mieszka i pracuje w Łomiankach pod Warszawą.
W latach 1965-1971 studiowała na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1971 wraz z Przemysławem Kwiekiem tworzyła duet artystyczny KwieKulik.
W swoim prywatnym mieszkaniu założyli Pracownię Działań, Dokumentacji i Upowszechniania (PDDiU), w ramach której powstało archiwum polskiej sztuki lat 70. i 80. Od 1987 roku Zofia Kulik pracuje indywidualnie, tworząc czarno-białe, wielokrotnie naświetlane, kompozycje fotograficzne, a także obiekty, instalacje i filmy.

Wybrane wystawy:

2018 KwieKulik: SHE and HE, Badisher Kunstverein, Karlsruhe, D
2016 Instead of Sculpture (1968-71), Glasgow Sculpture Studios, Glasgow, UK
2009 Form is a Fact of Society, BWA Wroclaw, PL
2008 Splendour of Myself, ŻAK | BRANICKA, Berlin, D
2005 From Siberia to Cyberia, Museum Bochum, D
1998 The Human Motif IV, National Gallery, Prague, CZ
1997 Symbolic Weapon IV, Polish Pavilion, XLVII Biennale in Venice, IT
1996 The Human Motif III, ZONE Gallery, Newcastle upon Tyne, UK
1995 Still Man, Lombard-Freid Fine Arts, New York, US
1993 All the Missiles are One Missile, State Gallery of Art, Sopot, PL
1990 Idioms of The Soc-ages, Postmasters Gallery, New York, US

 


OBRAZ Z WOJENNEGO SZLAKU 

Wystawa prezentująca obraz Matki Boskiej Tatiszczewskiej autorstwa białostoczanina Piotra Sawickiego, ze zbiorów Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. 

Wystawa eksponowana od 25 lipca do 10 września 2019 r.

W 1941 roku na terenach dawnego ZSRR tworzyła się Armia Polska, której dowództwo objął gen. Władysław Andres. W grudniu tego roku żołnierzy miał odwiedzić  gen. Władysław Sikorski. W trakcie wizyty Naczelnego Wodza miały się odbyć msze polowe, co wymagało przygotowania ołtarzy. To właśnie na tę podniosłą okazję, na prośbę kapelana 15. Pułku Piechoty o. Tadeusza Walczaka SJ, białostoczanin, żołnierz 14 pułku “Wilków” kpr. Piotr Sawicki namalował obraz Matki Boskiej Tatiszczewskiej, będący kopią ikony Matki Bożej Ostrobramskiej.

Pierwszą, prostą ramę  do obrazu zrobił  st. strzelec Władysław Żołdak. Drugą, znaną do dzisiaj, wykonał prawdopodobnie sławny polski rzeźbiarz Feliks Berdyszak, żołnierz II Korpusu. Uwidocznił on w 4 rogach ramy fundatorów obrazu: 5 DP: 13 PP, 14 PP, 15 PP. Centralnie umieścił napis: “Bóg 1939 – 1941 Ojczyzna”, a u dołu: “Matko, ratuj nas”. Obraz służył za ołtarz polowy 5 Kresowej Dywizja Piechoty i przemierzył z żołnierzami II Korpusu cały szlak bojowy przez Dżałał-Abad w Kirgizji, Iran, Irak, Palestynę, Egipt, po Monte Cassino na Półwyspie Apenińskim.

Obraz w czasie wędrówki wojennej uległ zawilgoceniu, dlatego we Włoszech o. Walczak oddał go do pracowni konserwatorskiej. Tutaj, nieznany z nazwiska konserwator, zmienił jego pierwotny wyraz. Zniknął bolesny i matczyny wygląd Madonny, ale Piotr Sawicki zaakceptował zmianę, kładąc w prawym rogu swój podpis.

Po zakończeniu wojny, w 1946 r. o. Walczak przywiózł  obraz do Anglii, a w 1949 r. zabrał go ze sobą na misje do Północnej Rodezji (dzisiaj Zambia).

W 1970 roku, po 29 latach wędrowania po w skupiskach Polaków rozsianych w Afryce, o. Walczak powrócił z obrazem do Londynu. Tu przekazał go w ręce swoich wojennych druhów z Koła 15 Wileńskiego Batalionu “Wilków”, fundatorów i spadkobierców z Tatiszczewa. Ci z kolei wizerunek Matki Boskiej Tatiszczewskiej ofiarowali Instytutowi Polskiemu i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie.  Od marca 1975 r. obraz jest wystawiony w kaplicy jezuitów w Londynie na Willesden Green.

W 2018 r. dzieło zostało poddane konserwacji w Muzeum Narodowym w Krakowie. Podczas prac konserwatorskich usunięto zanieczyszczenia, sklejono rozwarstwienia oraz wypełniono ubytki podobrazia, zaprawy i warstwy malarskiej. Obraz  zabezpieczono werniksami. Konserwacji poddano także ramę.

 


DYPLOMY 2019 – WYSTAWA PRAC DYPLOMOWYCH UCZNIÓW LICEUM PLASTYCZNEGO IM. ARTURA GROTTGERA W SUPRAŚLU

Wystawa eksponowana od 15 kwietnia 2019 r. do 2 czerwca 2019 r.

Podczas tegorocznej wystawy w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego, zaprezentujemy dyplomy specjalizacji: Tkanina Artystyczna, Techniki Druku Artystycznego, Techniki Rzeźbiarstwa i Realizacje Intermedialne.

Prezentowane prace dyplomowe powstały w następujących technikach: aplikacja, technika własna na siatce filetowej, tradycyjne techniki druku wklęsłego bazujące na nowoczesnych technologiach, asamblaż, rzeźba pełnoplastyczna, ceramika, animacja 3D, fotografia-emulsje światłoczułe, fotokolaż, fotomontaż,  reportaż. Oprócz prac powstałych w ramach specjalizacji zaprezentujemy też aneksy z rysunku i malarstwa.


KOMPLEKSJA LALKI

Wystawa eksponowana od 24 stycznia do 8 kwietnia 2019 r.

Wystawa łączy dwa światy przeszłość z teraźniejszością. Przedstawienia teatralne odchodzą w przeszłość. Raz powołane do życia postacie, lalki, maski, teatralne rekwizyty, kostiumy i dekoracje, nie giną. Ukryte w magazynach teatralnych wspominają swoją teatralną przygodę i marzą o powrocie na scenę.

Wystawa podzielona zostanie na dwie przestrzenie, z której jedna przeniesie odbiorcę w świat magicznej przeszłości, w którym poznamy bohaterów występujących w repertuarze Białostockiego Teatru Lalek. Najstarsze lalki pochodzące z lat 60. XX w. oraz fragmenty dekoracji pozwolą rozkoszować się wspaniałymi dziełami sztuki, autorstwa najwybitniejszych scenografów Teatru Lalek drugiej połowy XX w. i współczesności: Wiesława Jurkowskiego, Edwarda Lutczyna, Adama Kiliana, Andrzeja Dworakowskiego i innych.

Druga przestrzeń to teraźniejszość, przedstawiająca lalki jako bohaterki współczesnych sztuk wystawianych na deskach w BTL, Teatru K3 oraz Teatru Szkolnego im. Jana Wilkowskiego w Białymstoku.

Kurator wystawy: Beata Janowicz
Scenografia i aranżacja: Łucja Grzeszczyk aktorka Białostockiego Teatru Lalek

Patroni medialni: Radio Białystok, TVP3, Wrota Podlasia, Kurier Poranny

   

Honorowy patronat: Marszałek Województwa Podlaskiego

Partnerzy: Białostocki Teatr Lalek, Akademia Teatralna im. A. Zelwerowicza w Warszawie – Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku

 


2018

Rzeźba. Michał Jackowski

Antique games

Wernisaż 19 maja 2018 r., godz. 20.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego (Świętojańska 17)

Otwarciu wystawy towarzyszyła prezentacja instalacji-rzeźby „Sticky Pink” oraz performance na Rynku Kościuszki.

Wystawa czynna do 9 września 2018 r.

Sticky Pink-performance to spektakl z udziałem 10 tancerzy, z muzyką i efektami świetlnymi. Jest to pełna ekspresji opowieść o relacjach międzyludzkich, w które wkrada się sztuczność, plastik, komercja, egoizm. Opowiedziana ruchem droga ludzi od związania się powierzchownością (której symbolem jest tu różowa guma do żucia) po zerwanie jej i odnalezienie relacji prawdziwej.

Reżyseria: Michał Jackowski
Choreografia: tancerze What’s up Studio
Muzyka: Grioot Groove

Michał Jackowski ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Tematem rzeźb artysty jest człowiek i jego kondycja duchowa oraz relacje międzyludzkie. Używając ponadczasowej klasycznej stylistyki i szlachetnych materiałów (marmur , brąz) ukazuje nieprzemijalność nurtujących ludzkość problemów. Zestawianie klasyki ze współczesnymi elementami, zapożyczonymi ze świata popkultury, pozwala artyście uzyskać atrakcyjną dla współczesnego widza formę i zachęcić go do autorefleksji. Jackowski, będąc twórcą zakorzenionym w tradycji rzeźbiarskiej antyku, z wielkim wyczuciem wiąże ją ze współczesną mitologią ery konsumpcyjnej. Efektem są prace, które w nienagannej estetycznie formie ukrywają trudne pytania o nasze wnętrze.

Bohaterami prac są zarówno idee (piękno, miłość, narcyzm), jak również everyman pod postacią odindywidualizowanych klasycznych twarzy mężczyzn i kobiet. Symbole z popkultury, takie jak dymek komiksu, guma do żucia, tekst z piosenki the Beatles czy fastfood w zestawieniu z ponadczasowymi ideami pozwalają stworzyć intrygujące i głębokie związki, wprowadzające widza w dialog z dziełami.
Prace Michała Jackowskiego zostały nagrodzone i dostały specjalne wyróżnienie podczas ostatniego Międzynarodowego Biennale sztuki we Florencji 2017. Z białostockiej ekspozycji powędrują na wystawę RHY Basel towarzyszącą jednej z największych wystaw sztuki na świecie – ART Basel w Szwajcarii


Wystawa Dyplomów LP w Supraślu

Wernisaż 19 kwietnia 2018 r., godz. 17.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego (Świętojańska 17)

Wystawa czynna do 13 maja 2018 r.

 

Podczas tegorocznej wystawy zostaną zaprezentowane pierwsze dyplomy z nowo powstałych specjalizacji w Liceum Plastycznym im. Artura Grottgera w Supraślu: Realizacje Intermedialne i Techniki Rzeźbiarskie. Tradycyjnie już zaprezentujemy dyplomy specjalizacji: Tkanina Artystyczna i Techniki Druku Artystycznego.

Techniki w jakich powstały tegoroczne dyplomy: animacja, fotografia- emulsje światłoczułe, fotokolaż, fotomontaż, ceramika szkliwiona, drewno, metal, tkanina przestrzenna, aplikacja, akwaforta, akwatinta, linoryt oraz oryginalne rozwiązania autorskie.

Fotorelacja z wernisażu, fot. Damian Stankiewicz


Władysław Skoczylas (1883 – 1934). Malarstwo i grafika

Kurator: Katarzyna Karpińska

Wernisaż 9 marca 2018 r., godz. 18.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego

Wystawa czynna do 15 kwietnia 2018 r.

Na wystawie prezentowane są najważniejsze prace Władysława Skoczylasa wykonane w różnych technikach graficznych, obrazy olejne oraz akwarele, a także zachowane do dziś elementy jego warsztatu.

Władysław Skoczylas był jednym z najważniejszych artystów dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. Twórca ten realizował się między innymi jako pedagog, malarz, grafik, projektant wnętrz, a także scenograf. Do dnia dzisiejszego uznawany jest za ojca współczesnego drzeworytu. Był entuzjastą tzw. „stylu narodowego” odnoszącego się między innymi do polskiej sztuki ludowej.

W 1910 r. wyjechał na Académie de la Grande Chaumière do Emile Antoine’a Bourdelle’a, w celu kształcenia się z zakresu rzeźby. Przypisuje się mu autorstwo gipsowego popiersia pt. „Głowa starca”, które zachowało się jedynie w formie fotografii. Od 1903 r. do 1913 r. poświęcił się malarstwu. Przeważnie uwieczniał za pomocą farb i pędzla widoki miast, pejzaże oraz życie wiejskiej ludności. Portretował również własną rodzinę. Jego prace malarskie charakteryzuje harmonia barw, skupienie na kompozycji oraz formie. W przypadku najwcześniejszych obrazów olejnych widoczne są inspiracje twórczością Jana Stanisławskiego. Z przyczyn zdrowotnych musiał zrezygnować z pogłębiania swojego warsztatu malarskiego i rzeźbiarskiego.

Najprawdopodobniej za sprawą Jana Rubczaka zainteresował się akwafortą i innymi technikami metalowymi, które porzucił w 1913 r. na rzecz drzeworytu. W tym czasie pobierał nauki w Königliche Akademie für Graphische Künste und Buchgewerbe w Lipsku. Skoczylas przywiązywał bardzo dużą wagę do samego materiału, w którym pracował. Uważał, że drewno posiada pierwiastek metafizyczny, symbolicznie odnosi się do polskiej architektury drewnianej, mającej bezpośredni związek ze sztuką ludową.

Wystawa została zorganizowana ze zbiorów: Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu, Muzeum im. Prof. Stanisława Fischera w Bochni, Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu, Muzeum Okręgowego w Tarnowie, Muzeum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Muzeum Żup Krakowskich, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Okręgowego w Lesznie.

Zdjęcia z wernisażu wystawy (fot. Iwona Malesińska):


Żubry. Światło i cień

Wystawa fotografii Michała Kościa

Kurator: Barbara Sojko

Wernisaż 8 lutego (czwartek) 2018 r., godz. 18.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego

Wystawa czynna do 28 lutego 2018 r.

Na wystawę „Żubry. Światło i Cień” składają się 24 wielkoformatowe fotografie oraz kilkanaście mniejszych zdjęć pokazujących detale. Zostały one wybrane spośród tysięcy zdjęć, jakie autor wykonał w ciągu blisko 10 lat, przemierzając z aparatem Puszczę Knyszyńską wzdłuż i wszerz. Przyjęta formuła prezentacji z jednej strony wydobywa piękno i niezwykłość kadrów, z drugiej – zwraca uwagę na szczegóły, elementy, drobiazgi dostrzegane w mikro skali. Ujęte w całość fotografie kreują unikalny – trochę magiczny, trochę tajemniczy, a trochę niepokojący – klimat wystawy.

Michał Kość – fotoreporter, fotograf, członek Związku Polskich Artystów Fotografików; od 1988 roku zawodowo zajmuje się fotografią prasową, współpracuje z mediami ogólnopolskimi oraz Polską Agencją Fotografów FORUM i Agencją Fotograficzną WSCHÓD; w portfolio ma liczne publikacje, w tym w prestiżowych tytułach opiniotwórczych – m.in. Polityka, Wprost, Newsweek, Gazeta Wyborcza, magazynach podróżniczych – m.in. National Geographic Traveler, Witaj w Podróży, Podróże oraz w prasie kobiecej; uczestnik wielu przedsięwzięć fotograficznych oraz wystaw fotografii prasowej i przyrodniczej, w tym dwóch wystaw indywidualnych „Żubr – puszcz imperator” w Centralnej Bibliotece Rolniczej w Warszawie oraz „Żubry w pejzażu Puszczy Knyszyńskiej” w Muzeum Ziemi w Warszawie; prywatnie miłośnik przyrody oraz bliskich i dalekich podróży, wielbiciel kotów wszelkiej maści i pikantnej kuchni azjatyckiej.

Żubry – królowie polskich lasów – tak zafascynowały Michała Kościa, że stał się namiętnym obserwatorem ich puszczańskich przedstawień. Kadry budowane w oparciu o kontrastowe zderzanie świateł i cieni, są swoistym hołdem dla tych potężnych zwierząt. Autor skupił się na zapisie o graficznym charakterze. Zdjęcia naturalistyczne, pokazujące jak wyglądają i jak żyją zrobiło wielu fotografów przed nim. Ale niewielu zajęło się ukazaniem żubrów jako znaków plastycznych, charakterystycznych dla polskiego krajobrazu. Przy takim podejściu nie ważne są szczegóły budowy ciała, sposoby poruszania się czy ukazanie stadnego życia. Żubry Kościa są pięknem i magią natury. Intrygujące kompozycje kadrów, bazujące na mocnych relacjach między płaszczyznami, liniami i punktami, wsparte ciekawym wykorzystaniem mocnego, naturalnego światła, mają niesłychaną moc skupiania na sobie uwagi widza. A przy tym zawierają w sobie spokój, jaki może dać tylko natura, trwająca w takim samym kształcie od niepamiętnych czasów. Te kadry działają jako pełne energii obrazy mocy, a jednocześnie swoista ucieczka od spraw współczesnego świata, rozpędzonego i trochę nieprzewidywalnego.

Andrzej Zygmuntowicz – Przewodniczący Rady Artystycznej Związku Polskich Artystów Fotografików

2017/2018

Piękno za kurtyną zapomnienia. Olga Niewska – rzeźba

Wernisaż: 15 grudnia (piątek) 2017 r., godz. 18.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego

Wystawa czynna do 4 lutego 2018 r.

Kurator: Cezary Szymaniuk

Wystawa poświęcona twórczości rzeźbiarki Olgi Niewskiej (1898-1943), w okresie międzywojennym niezwykle cenionej, modnej i podziwianej, a po II wojnie światowej prawie zapomnianej. Artystka tworzyła portrety, akty, rzeźby o tematyce sportowej i animalistycznej, projektowała medale i plakiety.
Największą popularność przyniosły Niewskiej portrety znanych postaci i bliskich osób, w których doskonale potrafiła uchwycić indywidualny wyraz i charakter portretowanej osoby. Osobiście pozowali jej m.in. Józef Piłsudski, Ignacy Mościcki, Stefan Jaracz, Walery Sławek, Mieczysława Ćwiklińska, Zula Pogorzelska, Halina Hulanicka.

Na wystawie znajdą się prace artystki (rzeźby, medale, plakiety) pochodzące z różnych okresów jej twórczości wykonane w gipsie, brązie i kamieniu. Zaprezentowane zostaną mi.in. „Portret Stefana Jaracza z maską teatralną”, „Tancerka” (portret Haliny Hulanickiej), „Portret Feliksa Jasieńskiego”, „Portret Tadeusza Iwańskiego”, „Portret Haliny Szmolcówny”„Bokser”, „Pelikan”, „Głowa Derwisza”, „Japończyk”.

Ekspozycję uzupełniają rzeźby Konstantego Laszczki i Emile’a Antoine’a Bourdella – profesorów Niewskiej z krakowskiej ASP i Academie de la Grande Chaumiere w Paryżu oraz archiwalne fotografie ukazujące artystkę, jej zaginione prace, wnętrze pracowni rzeźbiarskiej przy ul. Zakroczymskiej w Warszawie oraz pozujących modeli na tle gotowych rzeźb.

2017

Fundacja Villa Sokrates oraz Muzeum Podlaskie w Białymstoku

mają zaszczyt zaprosić na wystawę

(…) i żałuję, że Jerzy nie jest tutaj…*

Jerzy Nowosielski nieznany

* z korespondencji T. Różewicza do Z. J. Nowosielskich, 4 października 1975, Sofia, oprac. K. Czerni

Kurator: Leon Tarasewicz

Wernisaż: 20 października (piątek), godz. 18.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego w Białymstoku
O godz. 19.00 premierowy pokaz filmu Piotra Łozowika pt. „Śladami mistrzów. Nowosielski na Podlasiu”

Wystawa czynna do 2 grudnia 2017 r.

 

Gdy chce się zrozumieć twórczość artysty, najlepiej poznać jego prace. Ważne prace. W pracach, szkicach realizacji malarskich do cerkwi, projektach ikonostasów czy fantastycznych świątyń, które nigdy nie powstały i zapewne już nigdy nie powstaną, jest cała prawda o sztuce i wierze Jerzego Nowosielskiego. Dlatego ta wystawa jest tak fascynująca.

Leon Tarasewicz

Śladami mistrzów. Nowosielski na Podlasiu. Podczas wystawy będzie można zobaczyć premierowy film pana Piotra Łozowika ze zdjęciami Stefana Parchanowicza „Śladami mistrzów. Nowosielski na Podlasiu” wyprodukowany przez Stowarzyszenie Orthnet. Produkcja świadczy o tym, że Jerzy był wśród nas i szkoda że z tego nie umieliśmy skorzystać. Na takiego malarza – my, prawosławni będziemy długo czekać…

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Zrealizowano przy wsparciu finansowym Województwa Podlaskiego
Cykl: Galeria Krynki w Białymstoku

Jerzy Nowosielski – architekt – wykład Krystyny Czerni

23 listopada 2017 r., godz. 17.00, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego (ul. Świętojańska 17)

Wstęp 1 zł

Zapraszamy na wykład dr Krystyny Czerni o Jerzym Nowosielskim, architekcie wybitnym, choć nie do końca zrealizowanym.

Jerzy Nowosielski – jeden z najciekawszych malarzy polskich XX w., związany z awangardową „Grupą Krakowską” i z polskim Prawosławiem – był w europejskiej sztuce współczesnej odnowicielem języka ikony. Swoje najwybitniejsze realizacje sakralnych polichromii zrealizował w świątyniach katolickich i prawosławnych – jednak wiele z jego projektów, także tych dla Podlasia, pozostało jedynie na papierze. Oprócz talentu malarskiego, Nowosielski posiadał także nieprzeciętną wyobraźnię i talent prawdziwego architekta, który potrafi „reżyserować” sakralne wnętrze, wyznaczać rolę i miejsce malarstwa monumentalnego w przestrzeni świątyni. Świadczą o tym liczne, szczęśliwie zachowane rysunki robocze i szkice architektoniczne, w których notował kolejne warianty i artystyczne pomysły. Niektóre z projektów pokazano na wystawie w Muzeum Alfonsa Karnego, o innych opowie nasza prelegentka. Zapraszamy.

(…) i żałuję, że Jerzy nie jest tutaj…*

Jerzy Nowosielski nieznany

Oprowadzanie po wystawie

Zapraszamy osoby indywidualne i grupy zorganizowane na oprowadzanie po wystawie czasowej pt. (…) I żałuję, że Jerzy nie jest tutaj … Jerzy Nowosielski nieznany. Spotkanie zakończymy prezentacją filmu Piotra Łozowika pt. „Śladami mistrzów. Nowosielski na Podlasiu”.

Terminy spotkań dla osób indywidualnych: 28.10.2017, 4.11.2017 i 18.11.2017, o godz. 15:00. Obowiązują bilety wstępu w cenie 1 zł/os.

Grupy zorganizowane zapraszamy od wtorku do piątku, w godzinach od 9:00 do 17:00. Obowiązują bilety wstępu w cenie: 4 zł od ucznia + 24 zł za oprowadzanie.

Prosimy o wcześniejsze zapisy pod numerem 509 336 862 lub mailowo: muzeum.karnego@muzeum.bialystok.pl


Grupa Zero-61

wystawa w ramach festiwalu INTERPHOTO
Wernisaż: 15 września (piątek) 2017 r., godz. 16.00
Wykład: 15 września (piątek), godz. 16.30 – wykład Lecha Lechowicza
Wystawa czynna do 15 października 2017 r.

Działalność grupy Zero-61 stanowi cenny i wyjątkowy w polskiej fotografii przykład wieloletniej aktywności grupowej, zachowującej przez blisko jedną dekadę żywotność oraz wewnętrzną spoistość artystyczną. Grupa założona została w roku 1961 w Toruniu przez studentów Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika. Należeli do niej wówczas: Roman Chomicz, Czesław Kuchta, Lucjan Oczkowski, Józef Robakowski, Jerzy Wardak, Wiesław Wojczulanis. Skład grupy się zmieniał, jedni odchodzili – Chomicz, Oczkowski, Wojczulanis – inni przychodzili – Andrzej Różycki, Jan Siennik, Wojciech Bruszewski, Roman Dąbek, Michał Kokot i Antoni Mikołajczyk. Najdłużej – bo od początku do końca – i najaktywniej, działali w grupie Kuchta, Robakowski i Wardak, później dołączył do nich Różycki, a w ostatnim okresie istnienia Zero-61, Bruszewski, Kokot i Mikołajczyk. Ta siódemka stanowiła trzon grupy.

Działalność grupy charakteryzowała zawsze silna determinacja wyjścia poza zastane kanony. Pragnęli oni zrealizować swe artystyczne zamierzenia nie zważając na okoliczności w jakich przyszło im to czynić. Nie interesowała ich zarówno sytuacja zewnętrzna, polityczna – reakcja gomułkowska lat sześćdziesiątych po okresie odwilży roku 1956 – ani zastana sytuacja artystyczna. Chcieli zacząć od zera, stąd też nazwa grupy. Pomimo różnic występujących w indywidualnej twórczości członków, grupa jako całość, stanowiła zjawisko wyraziste artystycznie i wewnętrznie silnie zintegrowane. Bliskie związki przyjacielskie w połączeniu ze wspólnymi celami artystycznymi oraz podobną postawą życiową były wystarczającym spoiwem, aby grupa przetrwała osiem lat, twórczość jej członków zmieniała się i rozwijała.

Twórczość członków łączy kilka wspólnych cech. Charakteryzowała ich szczególna postawa wobec fotografii jako medium. Czynili z niej użytek bez oglądania się na jakiekolwiek wzory, tradycje, estetyki i autorytety. Postawa opozycji wobec zastanych form, konwencji i zasad kierowała ku nieustającym poszukiwaniom i eksperymentom. Wynikająca z tego głęboka ingerencja w obraz zarejestrowany na negatywie prowadziła do przedstawień niewerystycznych, sprzyjała budowaniu narracji często opartych na metaforyczno-symbolicznej poetyce. Twórczość w kręgu Zero-61 charakteryzowała się także od początku wkraczaniem na rejony pograniczne, mieszaniem gatunków i konwencji oraz “niekanonicznego” traktowaniem technik artystycznych. Zerowcy tworzyli także dzieła-przedmioty, obiekty, assemblages, environments oraz instalacje. Niekonwencjonalne podejście do dzieła wypracowane zostało przez ich codzienne zmaganie się, eksperymentowanie z fotografią, przez doświadczanie najróżniejszych metod i technik prowadzących do dzieł hybrydalnych wykraczających poza tradycyjną fotografię. Najbardziej typowym rodzajem takich dzieł było łączenie fotografii z realnym przedmiotem. Wystąpiło to już na pierwszej wystawie grupy i kontynuowane było przez cały czas jej istnienia, a swą kulminację osiągnęło na ostatniej wystawie grupy zorganizowanej w starej, zrujnowanej kuźni w Toruniu w roku 1969. Wystawa ta zamykała działalność grupy, stanowiąc jednocześnie zapowiedź nowych zjawisk artystycznych następnej dekady lat siedemdziesiątych. W twórczości członków grupy występowały liczne cechy wspólne zarówno ze zjawiskami w ówczesnej fotografii oraz w sztuce w Polsce, jak i na świecie. W wielu działaniach byli prekursorami zjawisk, które rozwinęły się później.


W cieniu blasku

Wystawa fotografii i prezentacja tomików poezji Ewy Danuty Stupkiewicz
Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego
31 sierpnia 2017, godz. 17.00 – wernisaż wystawy fotografii „W cieniu blasku”
oraz prezentacja tomików poezji
3 września 2017, godz. 15.00 – spotkanie autorskie Ewy Danuty Stupkiewicz
Wystawa czynna do 10 września 2017 r.

Ewa Danuta Stupkiewicz  – ur. 23 lipca 1962r. w Białymstoku. Jest absolwentką pracowni grafiki Instytutu Wychowania Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i dyplomowanym nauczycielem przedszkola. Uprawia poezję i prozę. Publikuje w wydawnictwach zbiorowych. Wydała książkę dla dzieci „Kraina tęczą malowana” (2013r.) oraz tomiki poezji: „Pokonać lęk” (2013r.), „Szczęście w warkoczu z łez” (2014r.), „W kawiarnianym zaułku myśli” (2015r.) oraz „Kawiarnianym czasem” (2016r.). Ponadto jest autorską wystaw indywidualnych i zbiorowych: rysunku, pasteli, obrazów olejnych, fotografii, grafiki warsztatowej oraz ilustracyjnej. Jako autorka małych form literackich i opracowań dla dzieci w latach 1997-2013 współpracowała z Wydawnictwem IMPULS. Od 2006r. jest członkiem Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku, a od 2011r. należy także do Konfraterni Poetów w Krakowie.
Dała się poznać jako autorka przedsięwzięć, projektów i programów realizowanych w przedszkolu oraz w innych ośrodkach oświaty i kultury rodzinnego miasta, a także w Polsce. Organizuje happeningi i konkursy. Uczestniczy w pracach jury oraz przygotowuje dzieci do prezentacji plastycznych, recytatorskich, teatralnych i muzycznych. Wykorzystuje autorskie montaże słowno-muzyczne, w tym także wiersze, piosenki i scenki dramatyczne oraz twórczość plastyczną.
Za zasługi w dziedzinie oświaty i wychowania została odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Sztuka w cieniu PRL-u

Wystawa czynna do 15 sierpnia 2017 r.


Wiesław Szamborski, Człowiek w aucie

Po okresie socrealizmu, który według władzy był obowiązującą i jedynie słuszną zasadą w sztuce polskiej, wyczekiwana liberalizacja umożliwiła rozwój szeroko pojętej sztuki nowoczesnej. Czerpiąc z zachodnich wzorców, polscy artyści tworzyli  w klimatach surrealizmu, ekspresjonizmu, nowej konfiguracji, czy popartu.
Na wystawie zobaczymy prace czołowych malarzy, m.in. W. Szamborskiego, A. Lenicy, J. Tchórzewskiego, J. Lebensteina oraz twórców wywodzących się z białostockiego środowiska artystycznego m.in. M. Wołkowyckiego, A. Szymaniuka, J. Lengiewicza, A. Welsa, J. Gniatkowskiego, S. Rybiego. Prezentowane dzieła pochodzą ze zbiorów Muzeum Podlaskiego w Białymstoku.

Materia rzeźby
Dydaktycy Zakładu Rzeźby i Ceramiki prof. Adama Myjaka
Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie

Wystawa czynna do 15 sierpnia 2017 r.


Zbigniew Stanuch, Zobacz-cisza, technika własna

Prezentacja składa się z obiektów czworga artystów, którzy mają już na swoim koncie znakomite osiągnięcia twórcze. Są laureatami wielu prestiżowych nagród na ogólnopolskich wystawach i konkursach. Pełni pasji i zaangażowania w swoja pracę twórczą wierzą, że forma rzeźbiarska ma wciąż wiele możliwości kreacyjnych. Świadomie używają tradycyjnych materiałów, takich jak brąz, kamień, metal, terakota, poszukując w tej klasycznej materii nowych oryginalnych rozwiązań.  Wystawa udowadnia, że współczesna rzeźba ma jeszcze wiele do przekazania i potrafi budzić ogromne emocje.
Prof. Adam Myjak

Uczestnicy wystawy: Dr Alicja Kupiec, dr Zbigniew Stanuch, mgr Tomasz Krzpiet, mgr Radosław Skóra. 

Dyplomy 2016/2017

Wystawa prac uczniów Liceum Plastycznego im. Artura Grottgera w Supraślu
Wystawa czynna od 14 maja 2017 r.

 

 

TKANINA ARTYSTYCZNA to specjalizacja o interdyscyplinarnym charakterze.
W bieżącym roku prace dyplomowe są zróżnicowane pod względem technicznym, plastycznym i technologicznym. Elementem który je łączy jest temat RYTM. Zaprezentujemy 3,5 m długości kompozycję przestrzenną zatytułowaną „Ruch”, wykonaną w technice papier mache oraz cykl 5 aplikacji pt. „Przemijanie”. Pokażemy również cykl batików inspirowanych regionem pt. „Świteź”.

SNYCERSTWO – specjalizację reprezentować będzie „Sztaluga ekspozycyjna” inspirowana twórczością Zdzisława Beksińskiego oraz „Lustra” przypominające płatki śniegu.

TECHNIKI GRAFICZNE Prezentowane na wystawie prace graficzne są przykładem możliwości i form, jakie uczniowie poznali w ciągu całego cyklu nauczania w ramach tej specjalizacji. Rytm był inspiracją do powstania pracy o wym. 200×140 cm pt. „Brak sygnału” oraz cyklu grafik pt. „Spójnia energii”. Zaprezentowana zostanie też bardzo ciekawa książka – przewodnik po Supraślu, oraz tomik z autorską poezją ilustrowaną „Autoportretami”.

Tegoroczne dyplomy na specjalizacji FOTOGRAFIA prezentowane będą etiudą filmową będącą autorefleksją, autoprezentacją i autoportretem pt. „Ja Klaudia”.

2015

JAN BOHDAN CHMIELEWSKI. MEDALE I RZEŹBY

Wystawa prezentowana w Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego od 12 do 28 lutego 2016 r.
Ekspozycja była prezentacją medali i rzeźb artysty Jana Bohdana Chmielewskiego, którego dzieło „Pomnik Bohaterów Ziemi Białostockiej” wpisany jest w pejzaż Białegostoku.

2006

„Dyplom 2006”

Wystawa prac dyplomowych absolwentów Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Grottgera w Supraślu (20.04.2006r. – 9.05.2006r.)
Scenariusz i aranżacja: Beata Wiczyńska, Monika Sienkiewicz.

„Lilla Kulka – Pomiędzy duchem a materią”

(23.05.2006r. – 12.06.2006r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk.

„Adolf Ryszka. Rzeźby”

(23.06.2006r. – 29.07.2006r.)
Scenariusz i aranżacja: Jasna Strzałkowska-Ryszka.

„Grażyna Remiszewska Red forest”

(10.08.2006r. – 27.09.2006r.)
Scenariusz i aranżacja: Grażyna Remiszewska.

„Jan Lebensztein – Człowiek zwierzę”

(27.10.2006r. – 30.01.2007r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk, B. Wiszniewska.

2005

„Dyplom 2005”

Wystawa prac dyplomowych absolwentów Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Grottgera w Supraślu (22.04.2005r. – 10.05.2005r.)
Scenariusz i aranżacja: Monika Sienkiewicz, Beata Wilczyńska.

„Nikifor – w kregu art brut”

(14.05.2005r. – 28.06.2005r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk.

„Gustaw Zemła”

(30.06.2005r. – 11.10.2005r.)
Scenariusz i aranżacja: prof. Gustaw Zemła, R. Saciuk.

„Człowiek i przyroda”

Wystawa powstała przy współpracy ze Stowarzyszeniem na rzecz Osób Niepełnosprawnych NIKE (4.11.2005r. – 29.11.2005r.)
Scenariusz i aranżacja: Iza Żukowska, A. Wolski, A. Wołkowycki.

„Jerzy Grygorczuk – Rzeźba – Prosto w Oczy – Portrety trumienne”

(15.12.2005r. – 4.04.2006r.)
Scenariusz i aranżacja: J. Grygorczuk, R. Saciuk.

2004

„Piotr Sawicki – Między Niebem a Ziemią”

(13.02.2004r. – 23.03.2004r.)
Scenariusz i aranżacja: Piotr Sawicki.

„Dyplom 2004”

Wystawa prac dyplomowych absolwentów Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Grottgera w Supraślu (13.05.2004r. – 12.06.2004r.)
Scenariusz i aranżacja: Monika Sienkiewicz, Beata Wilczyńska.

„Antoni Szymaniuk 1921 – 1994”

Wystawa poświęcona twórczości białostockiego malarza w 10-tą rocznicę śmierci. Na wystwie zaprezentowano prace olejne, akwarele, fotografie przedstawiające ścienne realizacje monumentalne oraz zdjęcia biograficzne (24.06.2004r. – 8.09.2004r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy, projekt katalogu: Cezary Szymaniuk.

„Domy dla dusz zbłąkanych – Maisons pour les ames errantes”

(17.09.2004r. – 10.10.2004r.)
Scenariusz i aranżacja: Regina Le Moigne.

„Beksiński – malarstwo – spotkanie multimedialne”

(15.10.2004r. – 28.11.2004r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy: A. Banach.

„O staroświecka, młoda pani z Krakowa!…Rzecz o Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej”

Wystawa prezentowała biografię i twórczość poetycką oraz malarską wybitnej poetki Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Prezentowała artystkę na tle epoki, ukazywała jej związki z wybitnymi twórcami tego okresu, poczynając od jej korzeni i malarskiej rodziny Kossaków, poprzez jej drugie małżeństwo z przedstawicielem wyjątkowo dla kultury polskiej zasłużonej rodziny Pawlikowskich z Medyki aż do jej kontaktów ze Skamandrytami oraz ekscentrycznym twórcą, jakim był Stanisław Ignacy Witkiewicz. Na wystawie prezentowano prace malarskie i rękopisy autorki, jej fotografie oraz pamiątki osobiste z nią związane (17.12.2004r. – 18.04.2005r.)
Scenariusz wystawy: Barbara Wiszniewska.
Aranzacja plastyczna: Andrzej Dworakowski.

2003

„Piotr Siergiejewicz 1900 – 1984”

Wystawa z polskich kolekcji prywatnych (24.02.2003r. – 20.05.2003r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk, Katarzyna Lis, Helena Głogowska.

„Mali twórcy – wielka sztuka”

Wystawa pokonkursowa Przedszkola Samorządowego nr 41 Integracyjnego w Białymstoku (29.05.2003r. – 14.06.2003r.)
Scenariusz i aranżacja: Monika Lechowska, Małgorzata Orłowska.

„Jarosław Perszko – Przez”

(26.06.2003r. – 31.08.2003r.)
scenariusz i aranżacja: Jarosław Perszko.

„Człowiek i przyroda”

Wystawa zorganizowana we współpracy ze Stowarzyszeniem na rzecz osób Niepełnosprawnych NIKE (11.09.2003r. – 30.09.2003r.)
Scenariusz i aranżacja: Iza Żukowska, A. Wolski.

„Konstanty Laszczka 1865 – 1956”

Wystawa poświęcona twórczości wybitnego rzeźbiarza i pedagoga przełomu XIX i XX wieku. Artysta zajmował się także malarstwem i grafiką. Był również wybitnym pedagogiem. Wśród jego studentów mozna wymienić wielu późniejszych znanych rzeźbiarzy: Tadeusza Breyera, Olgę Niewską, Xawerego Dunikowskiego. (17.10.2003r. – 9.02.2004r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy: cezary Szymaniuk.

2002

„Krzysztof Jakubowski – Rzeźba”

(11.07.2002r. – 23.09.2002r.)
Scenariusz i aranżacja: Krzysztof Jakubowski.

„Przyroda, Integracja, Sztuka”

(8.10.2002r. – 31.10.2002r.)
Scenariusz i aranżacja: A. Wolski, A. Wołkowycki ze Stowarzyszenia na rzecz Osób Niepełnosprawnych NIKE.

„Andrzej Strumiłło City – WTC – Detal”

(15.11.2002r. – 18.02.2003r.)
scenariusz i aranżacja: Andrzej Strumiłło.

2001

„Beata Wasilewicz – malarstwo”

(6.07.2001r. – 7.09.2001r.)
Scenariusz i aranżacja: Beata Wasilewicz.

„Człowiek, Świat, Przyroda”

Ekspozycja powstała przy współpracy ze Stowarzyszeniem NIKE (14.09.2001r. – 30.11.2001r.)
Scenariusz i aranżacja: Iza Żukowska, A. Wolski, A. Wołkowycki.

„Alfons Karny Opus Vitae”

(15.12.2001r. – 31.06.2002r.)
scenariusz wystawy: R. Saciuk. Aranżacja ekspozycji: Małgorzata Terlikowska.

2000

„W kamieniach utrwalone w sercach przeżywane – Ziemia Święta w fotografii współczesnego pielgrzyma”

(25.02.2000r. – 12.05.2000r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk, ks. dr Tomasz Drwal, Jolanta Szemiot.

„Jerzy Panek – Joanna Gałecka – wystawa przyjaciół” (19.05.2000r. – 10.06.2000r.)
Scenariusz i aranżacja: Joanna Gałecka.

„Integrart 99 – Rzeźby w Granicie”

(6.07.2000r. – 15.10.2000r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: prof. Andrzej Strumiłło.

1999

„Stanisław Wyspiański. Reformator polskiej książki i teatru.”

Wystawa poświęcona działalności artystycznej, związanej z teatrem i książką, wybitnego malarza i dramaturga Stanisława Wyspiańskiego. Poznajemny tu artystę jako twórcę nowatorskiej, nawet w skali europejskiej, teorii teatralnej, prezentujemy też jego przedsięwzięcia inscenizacyjne i scenograficzne oraz projekty z grafiki użytkowej związanej ze sztuką wydawniczą (30.04.1999r. – 13.05.1999r.)
Scenariusz: Barbara Wiszniewska.
Aranżacja wystawy: Barbara Muszyńska, Barbara Wiszniewska.

„Batuty i dyrygenci”

Podstawą ekspozycji była bezcenna kolekcja 35 batut dyrygenckich zgromadzona przez światowej sławy dyrygenta – Tadeusza Strugałę, która jest doskonałą ilustracją rozwoju sztuki dyrygowania i odbiciem jej ewolucji (27.05.1999r. – 30.06.1999r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk.

„Monika Piwowarska – malarstwo i tkanina, Edward Piwowarski – rzeźba”

(12.07.1999r. – 31.08.1999r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Monika i Radosław Piwowarscy.

„Ogniem i mieczem na wesoło”

Fotożarty i Karykatury Zenona Żyburtowicz w dwóch odsłonach (17.09.1999r. – 10.10.1999r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: R. Saciuk, B. Wiszniewska.

„Człowiek, Świat, Przyroda”

(22.10.1999r. – 10.11.1999r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Iza Żukowska, A. Wolski i A. Wołkowycki ze Stowarzyszenia na Rzecz Osób Niepełnosprawnych NIKE.

„Ferdynand Ruszczyc 1870 – 1936”

Wystawa poświęcona życiu i twórczości Ferdynanda Ruszczyca – wybitnego malarza, rysownika, grafika, scenografa, pedagoga, twórcy Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Na wystawie zaprezentowano prace olejne, rysunki, projekty scenograficzne, zdjęcia biograficzne. (24.11.1999r. – 10.02.2000r.) scenariusz i aranżacja wystawy, projekt katalogu: Cezary Szymaniuk.

1998

„Stanisław Horno-Popławski. Rzeźba.”

(6.02.1998r. – 10.04.1998r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy: R. Saciuk.

„Klimaty Duszy”

(27.04.1998r. – 30.05.1998r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy: Sławomir Rogowski, R. Saciuk.

„Polska J. Bułhaka w krajobrazie i zabytkach”

Wystawa poświęcona życiu i twórczości Jana Bułhaka – nestora ruchu fotograficznego w Polsce. Na wystawie zaprezentowano prace artysty orazsprzęt fotograficzny, którym się posługiwał. (18.06.1998r. – 15.10.1998r.)
scenariusz i aranżacja wystawy, projekt katalogu, teksty do katalogu: Cezary Szymaniuk.

1997

„Marian Wnuk 1906 – 1967.”

Wystawa przygotowana we współpracy z Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wystawie towarzyszyła publikacja „Marian Wnuk 1906-1967” pod redakcją Anny Wrońskiej wydana przez Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1996r. (24.01.1997r. – 28.02.1997r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy: Jola Gola.
„Magdalena Abakanowicz. Rzeźba.”
(15.03.1997r. – 16.05.1997r.)
Projekt ekspozycji: Jan Kosiński.

„Rzeźba głuchoniewidomych.”

Wystawa pod patronatem Józefa Zycha – Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. (6.06.1997r. – 23.08.1997r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: R. Stryjecki, R. Saciuk.

„Rzeźby i medale Danuty Sołowiej. Ślady uczuć”

(5.09.1997r. – 24.01.1998r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Danuta Sołowiej, R. Saciuk.

1996

„Xawery Dunikowski – Idee i Realizacje.”

(8.03.1996r. – 30.05.1996r.)
Scenariusz i aranżacja wystawy: P. Szubert, R. Saciuk.

„Rzeźby Krzysztofa Jakubowskiego”

(7.07.1996r. – 10.10.1996r.)
Scenariusz i aranżacja: Krzysztof Jakubowski.

„100 lat techniki gumowej w fotografii”

(18.10.1996r. – 6.12.1996r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Ryszard Zdrodowski.

1995

„Aleksander Kozyrski – Akwarele i Gwasze.”

Na wystawie prezentowano dzieła z kolekcji artysty oraz Muzeum Historycznego w Białymstoku. (3.02.1995r. – 29.04.1995r.)
Scenariusz i aranżacja: A. Kozyrski, R. Saciuk.

„Agricola – 1000 lat. 50 lat i wciąż tak przerażająco młody.”

Wystawa fotograficzna przygotowana przez niemieckiego artystę J.H. Claas z okazji 50. rocznicy zakończenia II wojny światowej, a dedykowana ofiarom faszyzmu. (10.05.1995r. – 17.05.1995r.)
Aranżacja wystawy: R. Saciuk.

„Wiktoria Tołłoczko-Tur malarstwo i konserwacja”

(8.06.1995r. – 30.06.1995r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Wiktoria Tołłoczko-Tur.

„Ignacy Pieńkowski 1877 – 1948”

Wystawa poświęcona znakomitemu artyście urodzonemu w Dołubowie na Białostocczyźnie, który całę swe życie spędził w Krakowie, tworząc i prowadząc wykłądy w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Na wystawie zaprezentowano malarstwo olejne artysty oraz pamiątki osobiste związane z jego życiem. (12.07.1995r. – 05.10.1995r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Barbara Wiszniewska.

„Malarstwo Piotra Pawluczuka 1904 – 1989”

Na wystawie zaprezentowano 34 obrazy powstałe w okresie od 1949r. do 1986r. (21.10.1995r. – 20.02.1996r.) scenariusz i aranżacja wystawy: Jan Janusz Pawluczuk.

1994

„Efraim i Mensze Seidenbeutlowie.”

Na wystawie prezentowano obrazy ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie oraz kolekcji prywatnych, m.in. „Portret dziewczynki z kwiatami”, „Widok z okna”, „Przystań”, „Rynek w Kazimierzu”. (25.02.1994r. – 5.05.1994r.)
Aranżacja wystawy: R. Saciuk.

„Życie rysowane – Frączak, Łukowicz, Moreno, Raczkowski, Urbaniak, Gryń.”

Ekspozycja została przygotowana przez grafikówŻycia Warszawy, które w 1994r. obchodziło 50-lecie istnienia. (14.05.1994r. – 29.05.1994r.)
Scenariusz i aranżacja: Jacek Frączak – Dyrektor artystyczny Życia Warszawy.

„Dyplom 94”

Prezentowano prace dyplomowe w zakresie malarstwa, grafiki, rzeźby i tkaniny absolwentów Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Grottgera w Supraślu. (1.06.1994r. – 25.06.1994r.)

„Adam Myjak. Rzeźba.”

Na wystawie prezentowano rzeźby w brązie z cyklu „Figury”, „Figury upadłe”, „Maski” oraz cyklu „Ludzki pejzaż”. (7.07.1994r. – 10.09.1994r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: Adam Myjak.

„Przypomnienie – Cybis, Nacht – Samborski, Waliszewski”

Na ekspozycji prezentowano 32 obrazy olejne Jana Cybisa m.in. „Krzemieniec”, „Gdańsk”, „Góra Kalwarii”, Artura Nacht-Samborskiego m.in. „Fikus w ugrowym tle”, ” Martwa Natura”, „Liście na fioletowej Ramie” oraz Zygmunta Waliszewskiego m.in. „Wenus przed lustrem”, „Autoportret w turbanie” ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie oraz zbiorów prywatnych. (24.09.1994r. – 20.01.1995r.)
scenariusz i aranżacja wystawy: R. Saciuk, B. Wiszniewska.

1993

„Nikifor.”

Wystawę tworzyły 53 akwarele Nikifora z kolekcji Alfonsa Karnego. (19.03.1993r. – 20.05.1993r.)
Scenariusz: Danuta Wróblewska, Ryszard Saciuk.
Aranżacja ekspozycji: Jan Kosiński.

„Dyplom 93”

Na wystawie prezentowano prace dyplomowe w zakresie malarstwa, grafiki i tkaniny absolwentów Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Grottgera w Supraślu. (1.06.1993r. – 14.06.1993r.)
Scenariusz i aranżacja: Taida Kozłowska.

„Rzeźba Bogumiły Masickiej – Grygorczuk i Jerzego Grygorczuka”

Na ekspozycji zaprezentowano 24 rzeźby Jerzego Grygorczuka, w tym: „Kołtun Tysiąclecia”, „Imperium”, „Brzemię Wolności” oraz 14 rzeźb Bogumiły Masickiej – Grygorczuk z cyklu „Kobieta Polska”. (19.06.1993r. – 20.08.1993r.)
Scenariusz i aranżacja: R. Saciuk, Jerzy Grygorczuk.

„Rysunek i rzeźba Barbary Zbrożyny”

Na wystawie eksponowano m.in. rzeźby w brązie: Portret Juliana Tuwima, Mirona Białoszewskiego, Witolda Lutosławskiego, Anny Seniuk. 10 rysunków z cyklu „Paryskiego” oraz „Rysunek Złocisty”. (03.09.1993r. – 31.10.1993r.)
Scenariusz i aranżacja: Barbara Zbrożyna.

„Mediale – Medale i rzeźby Ryszarda Stryjeckiego”

Na wystawie prezentowano medale z cyklu „Sukcesja” oraz medale – portrety, m.in. F.Chopina, C.K.Norwida, St.I.Witkiewicza, P.Picassa, K.Darwina, R.Regana – 62 portrety oraz rzeźby w brązie m.in. „Menora” – Collection of Simon Schoched (N.Y.). (1.09.1993r. – 1.11.1993r.)
Katalog wydany we współpracy z Muzeum Narodowym w Gdańsku, Państwową Galerią Sztuki w Płocku oraz BWA w Gorzowie Wielkopolskim.
Scenariusz i aranżacja ekspozycji: Ryszard Stryjecki.

„Polska fotografia prasowa 93”

(14.01.1993r. – 20.02.1993r.)
Zorganizowana wspólnie z Fundacją „Konkurs Polskiej Fotografii Prasowej”
Aranżacja wystawy: R. Saciuk, T. Nieścier, P. Sawicki.