Prezentowany skórzany bucik z okresu późnego średniowiecza został odkryty w Tykocinie podczas badań wykopaliskowych prowadzonych w 2011 roku przez archeologów Muzeum Podlaskiego. Rozmiary buta wskazują, że został uszyty na niewielką, dziecięcą stópkę. Cholewa sięga powyżej kostki, wzdłuż podbicia biegnie wiązane rzemieniem rozcięcie. Wierzch obuwia, wzmocniony zapiętkiem, wykonano ze skóry zwierząt z rodziny jeleniowatych. Lewa asymetryczna podeszwa o długości 12,7 cm, z krótkim, lekko spiczastym noskiem, wykrojona została z grubej, mięsistej skóry bydlęcej.
W kolekcji wyrobów skórzanych przechowywanych w Dziale Archeologii znajdują się jedynie dwa całe egzemplarze obuwia. Oba znaleziono na ul. Złotej podczas wspomnianych badań archeologicznych. Są to wyjątkowe zabytki, ponieważ przedmioty wykonane z surowców organicznych wymagają specjalnych warunków, aby mogły przetrwać w ziemi setki, a nawet tysiące lat. W przypadku prezentowanego bucika naturalnym środkiem konserwującym skórę była przesycona wilgocią warstwa próchnicy z ograniczonym dostępem tlenu i dużą ilością fragmentów drewna zawierającego garbniki taninowe. Powstała ona prawdopodobnie w wyniku prób osuszania terenu, na którym znajduje się dziś ulica Złota, przez podsypywanie wiórami drewnianymi, a także innymi pozostałościami z obróbki drewna. Być może w tym celu wyrzucone zostały także ścinki skórzane i zużyte lub zniszczone, nienadające się do dalszych napraw przedmioty z tego surowca, który również dobrze chłonął wilgoć. Wśród nich znalazł się również dziecięcy bucik.
