W 1918 r. Polska ostatecznie zrzuciła zaborcze kajdany. Proponowano wówczas, aby to epokowe wydarzenie uczcić wprowadzeniem nowej waluty o nazwie „złoty”, głęboko osadzonej w polskiej tradycji. Trudne warunki powojenne sprawiły jednak, że projekt musiał zostać odłożony, a na walutę przejściową wybrano funkcjonującą już od dwóch lat markę polską. Odbudowa leżącego w gruzach kraju, a zwłaszcza próba dźwignięcia zapóźnionej gospodarczo wschodniej części państwa, nie były łatwymi zadaniami. Niebawem problemem stała się hiperinflacja wymagająca podjęcia drastycznych środków sanacyjnych. Zespół ekonomistów działający pod kierownictwem Władysława Grabskiego (ówczesnego premiera i ministra skarbu) opracował plan znany dziś pod nazwą „reformy Grabskiego”. Poprzez interwencje giełdowe ustabilizowano kurs marki polskiej. Rozpoczęto organizowanie Banku Polskiego, a 14 kwietnia 1924 r. wydano rozporządzenie o wprowadzeniu nowej waluty – złotego – dzielącego się na 100 groszy i wartego 0,290322 grama czystego złota (stanowił on równowartość franka szwajcarskiego). Jeden złoty wymieniany był za 1 800 000 marek polskich.
fot. R. Olkowski
